سوره القیامة
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ
1به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است و مهربانى‌اش هميشگى؛ به روز قيامت سوگند مى‌خورم،
وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ
2و به نفس سرزنش‌گر قسم مى‌خورم.
أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ
3آيا انسان گمان مى‌كند كه ما هرگز استخوان‌هايش را جمع نخواهيم كرد؟
بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ
4چرا در حالى كه تواناييم كه [خطوط] سر انگشتانش را درست و نيكو بازسازى كنيم،
بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ
5[نه اينكه به گمان او قيامتى در كار نباشد] بلكه انسان مى‌خواهد [با دست و پا زدن در شك و ترديد] فرارويش را [از اعتقاد به قيامت كه بازدارنده‌اى قوى است] باز كند [تا براى ارتكاب هر گناهى آزاد باشد!]
يَسَۡٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ
6[با حالتى آميخته با ترديد] مى‌پرسد: روز قيامت چه وقت است؟
فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ
7پس هنگامى [است] كه چشم [از سختى و هولناكى آن] خيره شود،
وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ
8و ماه تاريك و بى‌نور گردد،
وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ
9و خورشيد و ماه به هم جمع شوند.
يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ
10آن روز انسان گويد: گريزگاه كجاست؟
كَلَّا لَا وَزَرَ
11اين چنين نيست، هرگز پناهگاهى وجود ندارد.
إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ
12آن روزقرارگاه [نهايى] فقط به سوى پروردگار توست.
يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ
13آن روز است كه انسان را به اعمالى كه از ديرباز يا پس از آن انجام داده آگاه مى‌كنند.
